15. Aż tak bardzo mnie nienawidzisz?

Joanna chodziła bez celu jeszcze dobrą godzinę zanim dotarło do niej, że się zgubiła. Tak bardzo skupiła się na analizowaniu zdarzeń, które miały miejsce przed centrum sportu, że nie zwróciła uwagi gdzie niosą ją nogi. Rozejrzała się dookoła. Pierwszy raz była w tej okolicy. Wyjęła z kieszeni telefon by wspomóc się nawigacją w powrocie do domu. Zanim jednak zdążyła go w ogóle odblokować, na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie Michaela. Wciąż była zła za jego słowa. Za te jego insynuacje, że bawi się uczuciami ich obu. Zabolało ją to bardzo, choć nie dała im tego po sobie poznać. W głowie miała istny chaos. Z jednej strony Gregor, z którym świetnie spędzało jej się czas. Ich przyjaźń zaczęła się odradzać, jakby te dwadzieścia lat rozłąki nie miało żadnego znaczenia. Wzbudzał w niej co prawda niezdrowe pożądanie, ale jego uśmiech rozjaśniał najgorszy dzień. Z drugiej strony natomiast był Michael, którego mimo, że znała zaledwie kilka tygodni to obdarzyła ogromną sympatią. Zaimponowała jej jego opiekuńcza postawa po wypadku Gregora. W dodatku coś usilnie ciągnęło ją w jego stronę. To wszystko było tak pogmatwane, że nie dziwne było pogubienie się w tej całej dżungli uczuć. Nie miała jednak ochoty z nim rozmawiać, więc poczekała aż przestanie dzwonić. Gdy się rozłączył zobaczyła, że ma dwanaście nieodebranych połączeń.

Wszystkie od Hayboecka. Były też dwa smsy. W obu przepraszał i prosił o kontakt. Dziewczyna zignorowała je i włączyła nawigację. Okazało się, że od mieszkania dzieli ją tylko jakieś pół godziny marszu. Ucieszyła się bo wszystko wskazywało na to, że zanosi się na burzę. I jak zwykle miała nosa, bo zdążyła przejść przez bramę osiedla, gdy spadły na nią pierwsze krople deszczu a w oddali słychać było grzmot.

Kiedy spektakl błysków się zakończył, Joanna uchyliła okno i wzięła głęboki wdech. Uwielbiała bowiem ten zapach unoszący w powietrzu zaraz po burzy. Nagle tuż za drzwiami mieszkania usłyszała hałas. Wyjrzała przez wizjer by zobaczyć co się dzieje. Okazało się, że to Michael i Stefan wrócili z treningu przemoknięci do suchej nitki. Dziewczyna odeszła jak najciszej w stronę kuchni, by nie zdradzać swojej obecności i zrobiła sobie herbatę. Gdy tylko usiadła na kanapie z kubkiem gorącego napoju, rozległo się pukanie do drzwi. Podeszła więc, by sprawdzić dyskretnie kto się dobija. Kompletnie nie zdziwiło jej, że to Hayboeck.

- Joanna, wiem że tam jesteś. Słyszałem czajnik – usłyszała głos sąsiada. – Przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłem. Nie miałem do tego prawa.

Dziewczyna nie odezwała się słowem tylko uważnie słuchała.

- Po prostu ten pocałunek… Zawróciłaś mi w głowie – mimo, że brunetka nie widziała Michaela, to była pewna, że po tym wyznaniu jego policzki nieco się zaróżowiły. Zupełnie jak w szatni, gdy ich usta dzieliły sekundy od zbliżenia. W jej sercu zrobiło się ciepło. Nie potrafiła się na niego gniewać. Najchętniej otworzyłaby natychmiast drzwi i przytuliła tego idiotę, ale postanowiła dać mu nauczkę i potrzymać go na dystans jeszcze jeden dzień. Niech wie, że nie może się tak zachowywać.

- Błagam, daj chociaż znać, że żyjesz – w jego głosie usłyszała desperację. Podeszła więc do stolika, na którym leżał jej telefon i napisała mu smsa.

Od Joanna do Michael: Żyję. Do zobaczenia jutro w pracy.

Nim nastał wieczór dziewczyna przygotowała kilka materiałów do publikacji w najbliższych dniach oraz zdała tygodniowy raport ze swojej pracy, a raczej półtygodniowy, bo pracę zaczęła w jego środku. Całe szczęście, że mimo tych wielu zawirowań, które miały ostatnio miejsce, udało jej się wykonać wszystkie zadania. Zajęło jej to głowę i odsunęło od rozmyślań. Sytuacja z Michaelem nieco się wyjaśniła, bo wiedziała, że jest mu przykro i próbował przeprosić za swoje zachowanie, ale Gregor nie odezwał się do niej ani słowem od czasu kłótni. Miała nadzieję, że czeka po prostu na okazję i porozmawiają jutro na treningu, bo Schlierenzauer miał mieć w tym samym czasie fizjoterapię. Odłożyła więc laptopa, zrobiła sobie kolację, zaparzyła herbatę i wyciągnęła się na kanapie. Sięgnęła po telefon i odpaliła Instagram, na którym już jakiś czas nie była. Kilku skoczków zaczęło ją obserwować, w tym Gregor, Michael, Stefan i Poppi. Nawet Sophie i Markus. Postanowiła się zrewanżować i dodać ich do obserwowanych. Gdy weszła na profil swojego przyjaciela zdębiała. Okazało się, że zdawał tam relację z poprzedniego wieczoru. Zdjęcie dwóch kubków kawy, którą im wczoraj zaparzył, albumu, nawet porannej owsianki. Dla przeciętnej osoby zdjęcia i opisy niewiele zdradzały, za wyjątkiem tego, że spędza z kimś miły wieczór, ale na Michaela musiały podziałać jak płachta na byka, bo mimo, że żadna z fotografii nie przedstawiała Joanny, to on wiedział, że chodzi właśnie o nią. Teraz nie dziwiła się, że tak się zdenerwował. Miał niezłe podstawy by napisać sobie w głowie taki a nie inny scenariusz. Choć wciąż uważała, że powinien najpierw z nią porozmawiać, a nie wysnuwać od razu takie oskarżenia. Nie mogła się też gniewać o te zdjęcia na Gregora, bo nie zrobił nic złego dzieląc się nimi na Instagramie. Za to była zła o to, że nie wspomniał nic o tym co słyszał, gdy leżał nieprzytomny w szpitalu. Że to wszystko przed nią ukrył. Nie wiedziała jaki był tego sens i jaki był w tym wszystkim jego cel.

Następnego dnia Joanna stawiła się punktualnie na treningu, który odbywał się w centrum sportowym. Panowała dość luźna atmosfera, więc Michael nie miał najmniejszego problemu by złapać ją w sytuacji sam na sam.

- Joanna, przepraszam cię – spojrzał na nią skruszony. Z jego twarzy na kilometr biła szczerość, ale dziewczyna udawała niewzruszoną i milczała.- Nie miałem prawa na ciebie tak naskakiwać.

- Masz rację. Nie miałeś – odezwała się oschle nie wytrzymując już ani chwili dłużej, ale w środku się uśmiechała.

- Wybacz mi proszę te oskarżenia. Zachowałem się jak totalny idiota – powiedział łapiąc ją za dłoń by objąć ją swoimi.

- Choć tu idioto – zaśmiała się i go przytuliła.- Ale nigdy. Przenigdy więcej nie próbuj zarzucać mi, że się kimś bawię.

- Obiecuję – szepnął jej do ucha mocno obejmując.

- Ale wyjaśnijmy sobie jedno – spojrzała z powagą wyswabadzając się z uścisku. –Żadnych więcej podchodów. Ja muszę sobie to wszystko poukładać. Za dużo w moim życiu się ostatnio działo i potrzebuję trochę przerwy od tych dramatów. Dlatego nasze relacje zostają czysto przyjacielskie. Ok? Jeszcze by tego brakowało, żeby mnie zwolnili za psucie relacji w drużynie.

- Rozumiem – pokiwał głową Hayboeck. – I nie musisz się bać o nasze relacje. Wczoraj pogadałem sobie z Gregorem i wszystko jest między nami w porządku.

Michaelowi uśmiech nie schodził z twarzy do końca treningu. Liczył, że rozwinie się coś więcej, ale na chwilę obecną był zadowolony, że w ogóle się pogodzili. W międzyczasie Joanna próbowała znaleźć Gregora, ale bezskutecznie. Nie było go w żadnej z sal do rehabilitacji, a była pewna że miał fizjoterapię w tym samym czasie co chłopaki trening, bo jeszcze wczoraj rano o tym rozmawiali. Próbowała się do niego dodzwonić, ale nie odbierał. Po zakończonych ćwiczeniach chłopaki wybierali się do Fettnera na grilla, ale Joanna nie skorzystała z zaproszenia wykręcając się zebraniem w pracy. Tak naprawdę chciała udać się do domu Schlierenzauera. Kofler jednak nie odpuszczał, więc obiecała że wpadnie później. Pożegnała się z nimi na parkingu, zapakowała torbę do bagażnika i ruszyła w stronę Fulpmes. Przez całą drogę zastanawiała się co takiego się wydarzyło, że Gregora nie było w centrum sportowym. Po dwudziestu minutach podjechała pod znajomy piękny drewniany dom. Na podjeździe stały dwa samochody. Jeden z nich należał do jej przyjaciela, natomiast drugi widziała pierwszy raz. Zaparkowała ostrożnie na wolnym miejscu i siedziała chwilę w aucie zastanawiając się czy wejść do środka. Nie chciała mu przeszkadzać jeśli miał gości. Jednak z drugiej strony bardzo chciała z nim porozmawiać i wszystko wyjaśnić, bo nie lubiła nierozwiązanych spraw, które czasem potrafiły ciągnąć się miesiącami. Wzięła więc głęboki oddech, weszła po kilku stopniach i zapukała do drzwi. Usłyszała za nimi jakieś szepty i kroki. Otworzył jej młody chłopak, którego widziała niedawno na zdjęciu w sypialni swojego przyjaciela.

- Cześć – uśmiechnęła się niepewnie bo nie wiedziała, czy nie powinna się zwracać do niego per Pan. – Nazywam się Joanna Splitt. Zastałam może Gregora? Nie pojawił się dziś na rehabilitacji.

- Cześć. Więc to ty jesteś ta słynna Joanna – chłopak odwzajemnił uśmiech. – Jestem Lukas Schlierenzauer – przedstawił się.

- Miło cię poznać – dziewczyna wyciągnęła rękę, która młodszy brat jej przyjaciela uścisnął.

- Gregora niestety nie ma. Rehabilitację miał trochę wcześniej i skończył zanim zaczął się trening – powiedział wpatrując się w jakiś punkt za jej plecami.

- Rozumiem, cieszę się, że wszystko w porządku. A można wiedzieć kiedy wróci? Chciałabym z nim pogadać – dziewczyna podniosła nagle wzrok bo wydawało jej się, że zauważyła jakiś ruch na piętrze.

- Niestety nie wiem. Mówił, że musi jechać załatwić jakieś sprawy na mieście – na twarzy Lukasa dało się zauważyć zakłopotanie, które próbował ukryć. Nieskutecznie.

- Tak, a samochód zostawił na podjeździe. Lukas, co jest grane? – brunetka spojrzała na niego z mieszaniną złości i smutku, bowiem jasne było dla niej, że chłopak kręci.

- Nic. Poprosił mnie, żebym powiedział, że go nie ma. Nie umiem kłamać – to drugie zdanie powiedział bardziej do siebie przewracając oczami i kręcąc głową. Z piętra doszedł ich przytłumiony dźwięk. Lukas otworzył szerzej drzwi i skinieniem głowy zaprosił dziewczynę do środka. – Załatwiajcie to między sobą. Jest u siebie.

Joanna bez wahania przeszła przez próg i ruszyła w kierunku pokoju starszego ze Schlierenzauerów. Zatrzymała się na chwilę przed drzwiami zastanawiając się czy zapukać, ale była tak zła, że wparowała do środka nie bawiąc się w uprzejmości. Gregor siedział na łóżku jakby już na nią czekając.

- Puka się – wycedził przez zęby nawet na nią nie patrząc.

- Gdybyś miał na tyle odwagi by ze mną porozmawiać to nie musiałabym w ogóle tu wchodzić – odszczeknęła mu zamykając za sobą drzwi, by oszczędzić Lukasowi konieczności słuchania ich kłótni. Skoczek otworzył usta by coś powiedzieć, ale tylko westchnął głośno i opuścił głowę. Joanna zrozumiała, że nie zamierza jej atakować, więc usiadła koło niego i spokojnie zapytała. – Możesz mi powiedzieć o co chodzi?

Gregor jeszcze przez dłuższą chwilę wpatrywał się w swoje bose stopy spoczywające na puchatym dywaniku zanim się odezwał.

- Sam nie wiem – westchnął kolejny raz.

- Zmieniasz godzinę fizjoterapii, nie odbierasz ode mnie telefonów, udajesz, że nie ma cię w domu, byle by tylko ze mną nie rozmawiać. Nawet z Michim sobie wszystko wyjaśniłeś. Aż tak bardzo mnie nienawidzisz? – spojrzała na niego próbując powstrzymać łzy napływające do oczu. Co jak co, ale pogardy z jego strony by nie zniosła. Czuła się tak, jak wtedy, gdy spadł ze skoczni. Czuła, że może go stracić. Pociągnęła nosem.

- Nie, Jo! Nie nienawidzę cię – spojrzał na jej czerwone, lecz wciąż suche oczy i mocno ją przytulił. – Unikałem cię, bo było mi wstyd.

- Wstyd? – przetarła dyskretnie policzek, po którym popłynęła samotna łza i odsunęła się trochę by widzieć jego twarz.

- Tak, wstyd – pokiwał nieśmiało głową. –Za to, że się tak na ciebie zezłościłem o ten pocałunek z Michim. W końcu nic mi do tego. Masz prawo spotykać się z kim chcesz.

- Ale ja się z nim nie spotykam. Tak dużo się ostatnio działo, że ja się w tym wszystkim pogubiłam. Nie chcę nic zaczynać dopóki nie zrobię porządku w swojej głowie – wytłumaczyła. –Jednak bardzo cenię sobie twoją przyjaźń i to jest jedyna rzecz, której jestem pewna.

Na twarzy Gregora pojawił się uśmiech, a jego oczy aż się zaświeciły.

- Też jesteś dla mnie bardzo ważna. Znaczy nasza przyjaźń jest – wyszczerzył zęby i objął ją mocno. Tego właśnie Joannie trzeba było. Przyjaciela. – Coś ci wibruje w kieszeni.

Dziewczyna odkleiła się od Schlierenzauera i wyjęła telefon z kieszeni. Dzwonił Fettner.

- Cześć Manuel – przywitała się odbierając połączenie.

- No gdzie ty jesteś? – zapytał przekrzykując śmiechy i muzykę.

- Zaraz do was jadę – odpowiedziała uśmiechając się na widok zaskoczonej miny Gregora.

- Super. Mogłabyś zatrzymać się po drodze w sklepie? Ekipa nam się powiększyła i zapasów nie starczy – poprosił powstrzymując śmiech. – Przepraszam, ale Thomas mnie rozśmiesza.

- Jasne. A mogę zabrać dwie osoby?

- Jak dziewczyny to jasne. Facetów nam tu już zdecydowanie starczy – powiedział siląc się na powagę, co chyba nie było łatwe bo towarzystwo wybuchło nagle niepohamowanym śmiechem.

 - Mam kogoś lepszego niż jakieś tam dziewczyny. Mam dwóch Schlierenzauerów. Tego nie przebijesz.

- Lukas przyjechał? Zabieraj ich i wpadajcie szybko. Tylko pamiętaj o zakupach. Zaraz ci prześlę listę smsem – rzucił szybko i zanim Joanna zdążyła cokolwiek powiedzieć, rozłączył się.

- Ubieraj się. Jedziemy do Fettiego na grilla – uśmiechnęła się dziewczyna do zaskoczonego Gregora. Wstała z łóżka i udała się w stronę drzwi. Kiedy je otworzyła zobaczyła zszokowanego Lukasa, który musiał podsłuchiwać całą ich rozmowę. Joanna uśmiechnęła się szeroko. – Szykuj się, ty też jedziesz.

Ta rozmowa z Gregorem zdjęła ogromny ciężar z jej serca. Poczuła się nagle wolna i szczęśliwa. Wszystko znów zaczynało się układać.

***

Dziękuję za wszystkie miłe słowa pod ostatnim rozdziałem :) Mega motywujące. Z tego rozdziału jestem trochę niezadowolona bo jakoś nie miałam na niego pomysłu, ale następne już są nieco bardziej przemyślane. W końcu zbliżamy się do końca. I tak jak obiecałam, pod następnym rozdziałem pojawi się link do kolejnego bloga :)

A jak podoba się Wam Raw Air? Ja oszalałam :D Tym bardziej, że dziś w Lillehammer pojawił się Kenny <3 co prawda tylko dopingował kolegów, ale był ^^