12. Nie mam na ciebie siły

- Kim jesteś? – powtórzył pytanie patrząc na brunetkę siedzącą przy jego łóżku i ściskającą jego dłoń.

- Nie poznajesz mnie? – z jej twarzy zniknął uśmiech. Tego się właśnie obawiała. Niby lekarz uprzedził, że krótkotrwały zanik pamięci może się zdarzyć, jednak zdziwiła ją sytuacja. Chłopak przygryzając wargę pokiwał przecząco głową.

- Lekarz mówił, że możesz mieć zaniki pamięci. Jestem Joanna – uśmiechnęła się do niego niepewnie wciąż trzymając jego dłoń.

- Jesteś moją dziewczyną?- na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

- Nie. Przyjaciółką z dzieciństwa. Od niedawna też pracujemy razem – powiedziała spokojnym tonem, jakby tłumaczyła coś małemu dziecku.

- Szkoda, jesteś bardzo ładna, wiesz? – Gregor przybrał dość dziwną minę. Jakby próbował wyhamować nieunikniony wybuch śmiechu.

- Chwila… Ty się zgrywasz! – krzyknęła oburzona puszczając jego dłoń.

- Nie. Serio jesteś ładna. Szczególnie, gdy się złościsz – wybuchnął śmiechem.

- Schlierenzauer! Ja się naprawdę przestraszyłam, że pamięć straciłeś, a ty sobie żarty urządzasz– szturchnęła go w ramię udając bardziej obrażoną niż w rzeczywistości była. Tak naprawdę to kamień spadł jej z serca, że z pamięcią Gregora wszystko jest w porządku.

- Ała! – zawył zaskoczony jej reakcją. Choć mógł się tego spodziewać. W dzieciństwie też dostawał kuksańca za gadanie głupot albo strojenie sobie żartów, które nie przypadły Joannie do gustu.

- O jezu, przepraszam. Zapomniałam, że jesteś cały poobijany – powiedziała zakłopotana i pogłaskała go delikatnie po miejscu, gdzie przed chwilą przygrzała mu piąstką.

- Ja tu cierpię po wypadku, a ty mnie jeszcze bijesz. Co z ciebie za przyjaciółka? – zgrywał się robiąc minę ofiary.

- Najlepsza. Nie martw się, oberwiesz jak wydobrzejesz. Już moja w tym głowa – wyszczerzyła swoje białe zęby.

- Oj nie złość się na mnie. Chciałem rozluźnić trochę atmosferę – w jego głosie dało się usłyszeć powagę.

- Jaką znów atmosferę? Bredzisz jakieś głupoty. Idę zawiadomić pielęgniarki, że się obudziłeś – Joanna rzuciła mu dość wymowne spojrzenie i udała się do dyżurki pielęgniarek. Kiedy Gregor był badany, Joanna stwierdziła, że skorzysta z okazji i udała się do łazienki. Gdy zobaczyła się w lustrze, nie wiedziała czy zacząć się śmiać czy płakać. Jej potargane włosy sterczały na wszystkie strony. Na czole odbił się odcisk jej zegarka, o który opierała głowę gdy spała. Oczy miała podpuchnięte od wczorajszego płaczu i niewyspania. Ogarnęła się na tyle, na ile pozwalały jej dostępne środki i wróciła do pokoju Schlierenzauera.

- I co powiedział lekarz? – zapytała chłopaka, który grzebał coś w swoim telefonie.

- Wszystko wydaje się być w porządku. Zostawią mnie jeszcze na jeden dzień na obserwacji, a potem do domu odpoczywać – uśmiechnął się odkładając telefon.

*

- Nie wyglądasz najlepiej – powiedział Michael, gdy otwierał Joannie drzwi do samochodu.

- No dzięki bardzo – zaśmiała się dziewczyna. – Nie ma to jak komplementy z rana – dodała czekając aż Hayboeck wsiądzie do auta.

- Oj no, chodziło mi o to, że wyglądasz na zmęczoną i tyle. Znając życie to nawet nic nie zjadłaś od czasu kanapki, którą Ci wczoraj podrzuciłem do szpitala – spojrzał na nią przekręcając kluczyk w stacyjce.

- Jak tak sobie teraz pomyślę to masz rację. Całkiem zapomniałam o jedzeniu – zaśmiała się do siebie próbując zagłuszyć obudzone kiszki grające marsza.

- To zapraszam do mnie na śniadanie – uśmiechnął się, kiedy mijali wyjazd z parkingu szpitala.

- Chyba ja tobie powinnam jakieś przygotować. W podziękowaniu za to, że mnie wczoraj przywiozłeś, dziś odwozisz –

-Daj spokój. To żaden kłopot. Zazdroszczę Schlieriemu, że ma taką oddaną przyjaciółkę.

- Nie przesadzaj. Normalny ludzki odruch – uśmiechnęła się lekko zakłopotana.

- A to ciekawe. Jak ja bym spadł to też byś całą noc przy mnie siedziała? – spojrzał na nią z zaciekawieniem, gdy czekali na światłach.

- Proszę cię. Nie zadawaj głupich pytań – przewróciła oczami Joanna.

- Tak czy nie? Krótka piłka – chłopak nie odpuszczał.

- Nie wiem czy twojej dziewczynie by się spodobało, że jakaś laska siedzi całą noc przy twoim łóżku – zaśmiała się nerwowo.

- Jakoś w windzie ci nie przeszkadzało to czy mam dziewczynę czy nie.

- O czym ty mówisz? – udawała zaskoczoną.

- Dobrze wiesz o czym – posłał jej długie spojrzenie, gdy zaparkował citroena na strzeżonym parkingu pod ich budynkiem mieszkalnym.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz – powiedziała wysiadając z samochodu.

- O tym, że prawie mnie pocałowałaś. Gdyby drzwi się wtedy nie otworzyły, to wiedziałbym jaki smak mają twoje usta – uśmiechnął się Michael zamykając drzwi od strony kierowcy.

- Znów cię Hayboeck wyobraźnia ponosi. Mówiłam, żebyś odstawił to świństwo co bierzesz – Joanna poprawiła swoją torebkę na ramieniu i ruszyła w stronę schodów.

- Jasne, jasne. Ja tam swoje wiem – zaśmiał się tryumfalnie pod nosem. – Zapraszam w moje skromne progi – dodał otwierając drzwi do swojego mieszkania.

- Nie rób sobie kłopotu. I tak muszę dziś zrobić zdjęcia z waszego treningu, więc zjem coś po drodze na siłownię. Wezmę tylko prysznic – powiedziała próbując wymigać się od nadmiernego towarzystwa sąsiada.

- Trening jest dopiero za dwie godziny. Ktoś do nas dołączy. Markus dzwonił do mnie, bo do ciebie nie mógł się dodzwonić. Wchodź i nie marudź.

- No tak, telefon mi padł. Uroki smartfonów – powiedziała do siebie wchodząc do apartamentu Michaela.

- No i póki Gregor na razie pauzuje, to na treningach zaopiekujesz się też naszym gościem – uśmiechnął się tajemniczo.

- A wspomniał kto to taki? – zaciekawiła się dziewczyna.

- Tak, ale ci nie powiem. Zobaczysz na miejscu – Michi odstawił torbę w kąt.

- A co to znów za tajemnica?

- Nie tajemnica, ale niespodzianka – uśmiechnął się. – Polubisz go.

- Nie mam na ciebie siły. Co serwujesz na śniadanie? A może to też tajemnica? – spojrzała na niego zrezygnowana.

- Nie tajemnica, a jajecznica. Rozgość się tu – wskazał na kanapę w salonie. – A ja przygotuję kawę i jedzenie.

- Wiesz co? Trochę słyszałam o twoich zdolnościach kulinarnych, więc może to ja przygotuję to śniadanie, co? – położyła swoją torebkę na stoliku i podciągnęła rękawy bluzki.

- Ciekawe kto mnie tak wychwalał. Pewnie Kofler? Jak zwykle przesadza. Jedna wpadka, a ten tu zaraz rozgłasza wszem i wobec, że ja gotować nie umiem – zirytował się trochę.

- No dobra, dobra – podniosła ręce w geście wycofania. – To chociaż posiedzę sobie w kuchni i się poprzyglądam.

Mimo obaw Joanny, Michael całkiem dobrze radził sobie w kuchni. Co prawda musiała wyciągnąć kilka skorupek z masy jajecznej, jednak w ostatecznym rozrachunku śniadanie okazało się pyszne. Po dopiciu kawy i wielu nieudanych próbach podejścia Hayboecka, by zdradził kto pojawi się dziś na treningu, wróciła do swojego mieszkania by się przebrać i wziąć prysznic. Gdy zeszła na parking zauważyła, że samochodu jej sąsiada już nie ma. Zdziwiło ją to, bo Michi wiecznie się spóźniał. Kilkanaście minut później była już pod Bergisel. Wchodząc na teren obiektu pokazała przepustkę ochroniarzowi, który chyba nawet na nią nie spojrzał i ruszyła w kierunku niewielkich budynków na terenie skoczni. Michael rozmawiał z jakimś mężczyzną, którego z daleka nie poznała. Podeszła więc bliżej i już wiedziała kto trafi pod jej opiekę na kilka dni.

***

Tak, wiem. Spóźniłam się kilka ładnych dni. Niestety nawał pracy, kilka zmian w życiu no i brak weny się skumulowały i wyszło takie spóźnienie. Rozdział mnie nie zadowala, ale to jeden z rozdziałów przejściowych. W kolejnych się trochę pomiesza i poplącze :) Dowiecie się też, kto jest gościem (i tak się pewnie domyślacie) :D 

A jaka niespodzianka? Będzie kolejne opowiadanie :) Niedługo pojawi się prolog. Członków, którego teamu chcielibyście w nim? #teamaustria #teamdeutschland czy #teamnorge?

Dziękuję za wszystkie komentarze! Jesteście Kochani :*