4. Ja nie gryzę.

Słońce powoli zachodziło, a Joanna siedziała w ogrodzie. Otulona kocem ze słuchawkami na uszach rozkoszowała się widokiem, który się przed nią roztaczał. Oświetlone wątłym słońcem góry prezentowały się pięknie na tle fioletowego nieba. Przyniosła sobie wino i przekąskę w postaci małych kopert z ciasta francuskiego nadzianych mozzarellą, kurczakiem i papryką. Nagle poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. Wyjęła z uszu słuchawki i rozejrzała się zaskoczona w poszukiwaniu jej właściciela.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – zobaczyła Gregora, który usiadł obok niej.

- Oczywiście, że nie – uśmiechnęła się robiąc mu trochę miejsca.

- Nie musisz się aż tak odsuwać ode mnie. Tak gruby nie jestem – skwitował widząc co robi dziewczyna.

- Prędzej bałabym, że cię uszkodzę jeśli będziesz za blisko – siliła się na powagę.

- A to ciekawe, bo to ty zawsze obrywasz, kiedy na mnie wpadasz – zaśmiał się.

- Co cię tu sprowadza? – zapytała z zaciekawieniem.

- A tak chciałem sobie z tobą posiedzieć. Mogę? – spojrzał na nią. Mimo, że włosy jak zwykle miała związane, delikatnie wiejący wiatr zdążył je potargać. Opatulona kocem po brodę wyglądała naprawdę uroczo.

- Pewnie. Przyniosę ci kieliszek – powiedziała zsuwając koc.

- Nie – dotknął jej ręki opartej o stół, gdy próbowała wstać. – Wiem gdzie są, sam sobie przyniosę.

Joanna nie omieszkała nie spojrzeć na chłopaka, gdy szedł w stronę domu. Zastanawiała się, czy to dobry pomysł by siedzieć z nim pod rozgwieżdżonym niebem, które za kilka chwil znajdzie się nad ich głowami i pić wino. Przez całe popołudnie próbowała bowiem pozbyć się myśli, które napadły ją na ich porannym spacerze. Miała ogromną ochotę by wylądować z Gregorem w łóżku, ale czasy gdy nie krępowała się przejąć inicjatywy były już dawno za nią. To chyba ten długi i monotonny związek z Arturem sprawił, że zapomniała jak to jest być wolną. Pociągnęła spory łyk wina ze swojego kieliszka.

- Poczekaj na mnie – usłyszała za plecami głos.

- No czekałam. Nie moja wina, że się tak guzdrzesz – uśmiechnęła się do niego patrząc jak nalewa sobie trunek do naczynia.

Chłopak usiadł bardzo blisko niej i spojrzał na Joannę unosząc kieliszek.

- To co? Za spotkanie po latach?

- Za spotkanie po latach – zawtórowała spoglądając mu w oczy i słysząc cichy brzdęk szkła, po czym oboje opróżnili połowę ich zawartości.

Siedzieli chwilę w ciszy obserwując jak słońce schowało się całkowicie za horyzontem. Nagle dobiegł ich dźwięk telefonu.

- To mój, przepraszam – powiedział Gregor sięgając do kieszeni.

- Pewnie dziewczyna cię szuka – siliła się na uśmiech brunetka.

- Nie mam dziewczyny – odpowiedział unosząc wzrok znad telefonu i przyglądając się z zaciekawieniem jej wypiekom na twarzy. – Umiesz grać w pokera?

- Tak. Dlaczego pytasz? – odpowiedziała nieco zbita z tropu zmianą tematu.

- Co jakiś czas spotykamy się z chłopakami pograć w pokera. W tą sobotę mieliśmy się spotkać ja, Kofler, Morgenstern, Poppinger z dziewczyną, która będzie za Fettnera i Hayboeck, ale Morgensternowi coś wypadło i brakuje nam jednej osoby. Co ty na to by do nas dołączyć?

- Ale że ja? – niedowierzała w to co przed chwilą usłyszała.

- No nikogo innego tu nie widzę - uśmiechnął się.

- Poważnie mówisz? Nie. Zgrywasz się! – na jej twarzy malowała się mieszanka radości i totalnego zaskoczenia.

- Nie zgrywam – zaniósł się śmiechem. – To piszę Kofiemu, że cię zabieram.

Joanna nie mogła uwierzyć w to co ją spotykało. Miała tylko przyjechać na kilka dni do babci, by odpocząć i zebrać swoje życie do kupy, a tu poznaje samego Gregora Schlierenzauera, którego jak się okazuje, znała od dzieciństwa. Jakby jeszcze tego było mało, w sobotę miała poznać także innych skoczków z drużyny austriackiej.

- Jejku, nie wierzę. Poznam Koflera – uśmiechnęła się sama do siebie i opróżniła kieliszek do dna.

- Jego fanką też jesteś? – zaśmiał się odkładając telefon na stół i dolewając obojgu wina.

- Całą waszą drużynę lubię. Thomasa, ciebie, Michaela, ale zawsze chciałam poznać Andreasa bo w telewizji wydaje się najbardziej sympatyczny – odpowiedziała lekko zawstydzona.

- Chyba muszę się poważnie zastanowić czy dobrze robię zabierając cię tam – odpowiedział udając powagę.

- A spróbuj nie – uśmiechnęła się i sprzedała Gregorowi kuksańca w ramię.

- Bijesz jak baba – zaniósł się śmiechem.

- Nie wiem, może tego jeszcze nie zauważyłeś, ale jestem kobietą, geniuszu – spojrzała wymownie na towarzysza.

- Uwierz mi, zauważyłem – posłał jej długie spojrzenie.

- Jejku, ale się zimno zrobiło – Joanna poprawiła koc, który opadł jej chwilę temu z lewego ramienia i spojrzała w górę. – Nawet nie wiem kiedy zrobiło się tak ciemno. Nie jest tobie zimno?

- Trochę tak, ale dam radę – odpowiedział odstawiając kieliszek, który był już w połowie pusty. Joanna sięgnęła po swój i upiła solidny łyk.

- To czemu nic nie mówisz? Wchodź tu pod koc – uśmiechnęła się odstawiając naczynie i odchylając okrycie.

- Dzięki – powiedział Gregor i przysunął się do dziewczyny próbując okryć ich oboje. – Chyba jednak się nie zmieścimy.

- No to przysuń się bliżej. Ja nie gryzę. Chyba, że chcesz – spojrzała na niego swoim łobuzerskim wzrokiem.

- Chyba, że chcesz? – powtórzyła w myślach. – Ale żeś palnęła. Lepiej odstaw to wino dziewczyno.

W tej samej chwili Schlierenzauer przysunął się bliżej i objął ją ramieniem a brunetka, jakby to było zupełnie naturalne, położyła dłoń na jego udzie.

- Pomyślę o tym –zaśmiał się, gdy oparła głowę o jego ramię. Jej włosy pachniały wiśniami.

- Więc mówisz, że nie masz dziewczyny? – zmieniła nagle temat Joanna ośmielona alkoholem.

- No obecnie nie.

- Myślałam, że masz kogoś. Taka niska blondynka – ciągnęła dalej.

- Było, minęło – odrzekł i brunetka wiedziała, że zakończył ten temat. – A jak to jest z tobą?

- Ze mną? Też nie mam dziewczyny – zaśmiała się. – Chłopaka też nie, bo jak się domyślam to o to ci chodziło.

- Taka fajna dziewczyna? – usłyszała nad uchem, gdy Gregor sięgał po kieliszek, podając jeden również Joannie.

- No właśnie też się zastanawiam, co z tymi facetami nie tak. Miałam narzeczonego i już nie mam. Miałam pracę i już nie mam – odpowiedziała z przekąsem. – To co? Za cudowne życie singla i nowy start?

- Niech będzie i tak – stuknął o szkło towarzyszki.

Joanna poczuła niemiły ból głowy i ogromne pragnienie. Zdała sobie sprawę, że leży u siebie w łóżku. Otworzyła jedno oko. Było już jasno.

- Jak ja się tu do cholery znalazłam? – zapytała siebie w myślach macając się po swoim ciele. – I jak do cholery przebrałam się w pidżamę?

Dziewczyna usiadła na skraju łóżka i zaczęła po omacku szukać butelki z wodą, którą zawsze miała przy szafce, ale natrafiła tylko na bluzę.

- Zaraz, ja nie miała wczoraj na sobie bluzy – pomyślała i otworzyła oczy by zobaczyć co trzyma w ręce. Była to brązowa bluza, którą Gregor miał na sobie ostatniego wieczoru. Joanna wstała jak oparzona. Odwracając się zahaczyła o leżące na podłodze jeansy, upadając zobaczyła łóżko. Na jego drugiej połowie leżał Schlierenzauer. W samych bokserkach.

- O kurczaczki! – zaklęła pod nosem.

***

Jak obiecałam, jest rozdział. Jutro najprawdopodobniej będzie następny bo mam mega wenę :)

Piszcie czy się podoba. Jak reklamujecie swoje blogi?

Komentujesz = Motywujesz

 

Jeśli chcecie wiedzieć o nowych rozdziałach, dodajcie mnie na fb do znajomych. Niedługo powstanie tam też grupa :) https://www.facebook.com/profile.php?id=100015249756803