7. W coś ty się dziewczyno wpakowała.

Joanna przeciągnęła się leniwie. Podniosła się na łokciach i usiadła. Kołdrę podciągnęła pod samą brodę.

- Ale tu zimno – powiedziała do siebie otwierając powoli oczy. Jednak nie ujrzała szafy, która stała w jej pokoju naprzeciwko łóżka. – Co jest?

Dziewczyna patrzyła na zieloną ścianę, na której wisiały jakieś zdjęcia. Trudno było dostrzec twarze z tej odległości, ale z całą pewnością przedstawiały skoczka narciarskiego. Powoli rozejrzała się po pomieszczeniu. To zdecydowanie nie był jej pokój. Po jej prawej stronie stała wielka biała szafa z lustrem, w którym odbijały się drzwi do łazienki. Była sama. Wyskoczyła nago z łóżka wcześniej namierzając swoje ubrania rozrzucone po całej podłodze i szybkim krokiem udała się pod prysznic. Odkręciła wodę i zamknęła oczy. W jej głowie zaczęły pojawiać się urywki wspomnień z minionej nocy.

- W coś ty się dziewczyno wpakowała – skarciła się w duchu. – Drugi raz znajdujecie się w pobliżu łóżka i drugi raz w nim lądujecie. Czy ty nie potrafisz nie iść do łóżka z facetem, który ci się podoba? Potem się jeszcze zakochasz i złamane serce gotowe.

Zakręciła wodę, owinęła się pierwszym lepszym ręcznikiem i stanęła przy umywalce. Przetarła ręką zaparowane lustro. Spojrzała na swoją twarz, na której widoczne były resztki wczorajszego makijażu. Odkręciła zimną wodę i zmyła je. Wytarła ostatnie krople wody z ciała, założyła ubrania i przeczesała palcami włosy, które wciąż pachniały Schlierenzauerem. Stała jeszcze chwilę w pokoju trzymając dłoń na klamce i zastanawiając się co ma mu powiedzieć. Że to był najlepszy seks w jej życiu? A może, że to był błąd, który nie powinien w ogóle mieć miejsca? Biorąc głęboki oddech otworzyła drzwi. Zeszła po cichu po schodach nasłuchując obecności Gregora. Usłyszała go w kuchni. Poszła jednak najpierw do salonu, by przykryć zapach wstydu perfumem, który miała w torebce. Napisała też pospiesznie babci, że wszystko z nią w porządku i nie mając wyboru, udała się do kuchni. Gregor stał tyłem do niej pichcąc coś przy kuchence. Miał na sobie tylko spodnie dresowe. Nie usłyszał gdy usiadła przy stole nalewając sobie kawy do kubka. Przez chwilę przyglądała mu się bijąc się ze swoimi myślami.

- Cześć. Czemu nic nie mówisz, że już jesteś? – przywitał się gdy tylko ją zobaczył i wysłał najbardziej promienny uśmiech jaki tylko mógł, po czym nałożył na dwa talerze coś co wyglądało jak jajecznica.

- Cześć – uśmiechnęła się niepewnie.

- Właśnie miałem iść cię obudzić. Za pół godziny musimy wyjeżdżać, jeśli mam cię odwieźć do babci i zdążyć na trening – powiedział wskazując na czarny zegar wiszący nad wejściem do kuchni.

- Nie chciałabym ci sprawiać kłopotu – upiła spory łyk kawy.

- Znów zaczynasz? To żaden kłopot – uśmiechnął się stawiając przed nią talerz ze śniadaniem.

- Dzięki – odpowiedziała i włożyła pierwszy kęs do ust. – Pycha.

Joanna wiedziała, że zaraz dojdzie do rozmowy na temat ostatniego wydarzenia i próbowała odwlekać ją jak najbardziej się dało. Wciąż nie wiedziała co ma o tym wszystkim myśleć. Co on może o tym wszystkim myśleć. Już nawet nie była pewna czy chce się dowiedzieć. Miała nadzieję, że buzie pełne jedzenia uniemożliwią przeprowadzenie tej rozmowy przy śniadaniu.

- Cieszę się, że ci smakuje – odpowiedział Gregor patrząc jak jego towarzyszka pochłania swoją porcję. Chciał z nią porozmawiać o minionej nocy. Cieszył się, że stało się to co się stało. Nie wiedział jaka będzie jej reakcja na te wydarzenia. Szczerze mówiąc, trochę się bał. Po trwającej przez dłuższą chwilę ciszy, gdy słychać było tylko odgłos widelca stukającego w talerz, odezwała się Joanna.

- Czemu mnie nie obudziłeś? – zapytała spoglądając ukradkiem na jego nagi tors. Doskonale pamiętała jak składała na nim wczoraj swoje pocałunki.

- Bo uroczo spałaś. Byłem też pobiegać, więc nie było sensu by cię budzić wcześniej, tylko po to byś sobie posiedziała i na mnie poczekała – wpakował ostatni kęs chleba do ust.

- To miłe z twojej strony – uśmiechnęła się odsuwając pusty talerz od siebie.

Oboje czuli, że atmosfera między nimi jest bardzo napięta. Starali się ostrożnie dobierać słowa próbując wyczuć swojego rozmówcę. Każde z nich czekało na ruch drugiej strony.

- Co do wczorajszego wieczoru… - Gregor nie wytrzymał.

- Nie, błagam. Nie teraz – powstrzymała go Joanna. – Porozmawiajmy o tym później, ok.?

- Dobrze. Jeśli tak chcesz – powiedział nie okazując żadnych emocji.

- Chyba musimy się już zbierać – zmieniła temat patrząc na telefon. – Zaraz dziewiąta.

- Masz rację – chłopak pospiesznie wstał i zaczął zbierać naczynia.

- Zostaw, ja tu ogarnę. Ty idź się ubierz, bo chyba tak nie pojedziesz – spojrzała wskazując głową na jego nagi tors.

- Dzięki – pocałował ją w policzek i pobiegł na górę.

Dziewczynę bardzo zaskoczył ostatni gest skoczka. Nie bardzo wiedziała jak ma go odebrać. Szybko powkładała więc naczynia do zmywarki i wytarła stół papierowym ręcznikiem. Słysząc na schodach kroki, poszła do salonu wziąć swoje rzeczy i stanęła przy drzwiach wyjściowych czekając na Gregora.

Wyjechali z Fulpmes rozmawiając jakby nigdy nic o ulubionych zespołach. Gdy zbliżali się do tunelu pod skocznią, zauważyli ogromny korek.

- Co jest? O tej porze przecież tu nie ma korków – powiedział bardziej do siebie niż do Joanny.

- Zapytam tego gościa co tam stoi – dziewczyna wskazała na mężczyznę palącego papierosa jakieś dziesięć metrów od miejsca, w którym stali, po czym szybko wysiadła z auta. – W tunelu był wypadek. Droga jest zablokowana – powiedziała wsiadając z powrotem do samochodu.

- Więc nie ma szans, żebym zdążył cię odwieźć i wrócić na trening. Przepraszam – powiedział zdenerwowany i skręcił w jakąś ulicę.

- Nie ma sprawy. Wezwę pod skocznię taksówkę – uśmiechnęła się pocieszająco.

Po kilku minutach byli już pod Bergisel. Gdy wysiadali z samochodu, Gregor zauważył na tylnym siedzeniu aparat i wpadł na świetny pomysł.

- A może zostaniesz na treningu? Chłopaki się na pewno ucieszą. Jeśli miałabyś ochotę, mogłabyś też porobić zdjęcia – sięgnął po sprzęt i podał dziewczynie.

- Mówisz poważnie? – zapytała totalnie zaskoczona Joanna biorąc niepewnie aparat do rąk.

- Jasne! Potem odwiózłbym cię spokojnie do domu – podszedł do bagażnika by wyciągnąć swoją torbę treningową.

- Może to śmieszne, ale jeszcze nigdy nie byłam na skoczni – zobaczył jak jej oczy się zaświeciły.

- No to masz teraz świetną okazję – uśmiechnął się i rzucił w jej kierunku kurtkę. – Załóż, żebyś nie zmarzła. Powinna być dobra.

- Dzięki. A tobie nie będzie zimno? – zapytała odstawiając aparat na dach samochodu i wsuwając ręce w rękawy.

- Ja się zaraz przebieram w kombinezon. Nie będzie mi potrzebna – zaśmiał się zamykając bagażnik i udając się w kierunku wejścia.- Idziesz?

Nie musiał jej dwa razy powtarzać. Szybko chwyciła sprzęt i ruszyła za nim. Joanna rozglądała się na wszystkie strony, próbując zobaczyć jak najwięcej, ale to miejsce było ogromne.

- Mamy jeszcze chwilę czasu – powiedział Gregor patrząc na zegarek. – Chcesz jechać na górę?

- Na górę? – zapytała nie wiedząc o co chodzi. – Ale, że… Że tam? – dodała szybko wskazując na rozbieg.

- Tak, dokładnie tam – uśmiechnął się widząc malujące się na jej twarzy przerażenie. – Widok jest nieziemski.

- Nie wiem czy powinniśmy – wahała się.

Po kilku minutach byli już w pomieszczeniu nad rozbiegiem.

- Jejku, jak tu pięknie – dziewczyna podeszła do najbliższego okna. – Widać prawie cały Innsbruck. Będąc tutaj już mam stracha. A co dopiero wy na belce startowej.

- Idzie się przyzwyczaić – powiedział do jej pleców.

Gregor nie mógł oderwać od niej wzroku. Tak bardzo chciał ją teraz przytulić, pocałować, ale bał się jej reakcji. Obserwował więc spokojnie jak wyciąga aparat i zaczyna robić zdjęcia. Jej twarz była cała rozpromieniona.

- Musimy wracać. Zaraz zaczynam trening – chłopak spojrzał na zegarek i ruszył w stronę windy.

Joanna stała przy bandzie na zeskoku i czekając na pierwszy lot któregoś z chłopaków robiła zdjęcia obiektu. Po kilku minutach zobaczyła małą kropkę na belce startowej. Ktoś niewątpliwie szykował się do skoku.  

- Wow  - powiedziała, gdy tylko skoczek odbił się z progu i leciał w jej kierunku. Zanim zdążyła ustawić aparat, już wylądował. Podjechał do niej i zdjął gogle.

- Robi wrażenie, co? – usłyszała głos Koflera.

- I to jakie – odpowiedziała rozpromieniona.

- Lepiej szykuj aparat. Zaraz Micha skacze – powiedział wskazując na skocznię.

Nie musiał jej dwa razy tego powtarzać. Dziewczyna błyskawicznie wycelowała w rozbieg i zdążyła zrobić kilka zdjęć zanim Hayboeck wylądował z pięknym telemarkiem.

- Ale się popisuje – podsumował jego skok Andreas. – Mamy tylko przetestować nowe kombinezony, a ten walczy o miejsce na podium.

- Co tam mała? – zapytał podjeżdżając do nich Michael.

- Mała? Przypominam, że jestem starsza. I wcale nie taka niższa od ciebie – odpowiedziała robiąc mu zdjęcia, gdy odpinał narty.

- Przestań, bo czuję się jak na jakiejś wystawie – próbował się zasłonić Hayboeck przed aparatem.

- Gregor kazał mi robić zdjęcia – rzuciła szczerząc zęby.

- Zapomniał chyba dodać, że tylko jemu – zaśmiali się obaj.

- Oj dajcie spokój, chcę mieć po was jakąś pamiątkę w Polsce. Przecież ich nigdzie nie opublikuję – uśmiechnęła się kierując sprzęt w stronę belki startowej na którą już ktoś siadał.

- A to jednak wracasz do Polski? – zapytał blondyn schylając się po narty.

- Jeśli nie znajdę jakiejś pracy to niestety będę musiała – odpowiedziała ze smutkiem w głosie. – Nie mogę siedzieć mojej babci na głowie. Z resztą za kilka dni wraca ciotka i nową kwaterę też musiałabym znaleźć.

- Nie martw się. Na pewno coś znajdziesz – powiedział Kofler i razem z Michaelem przeszli przez bandę.

Gdy leciał trzeci skoczek, Joannie również udało się zrobić parę zdjęć.

- Fajnie cię znów widzieć – powiedział Poppinger, gdy podszedł do niej trzymając narty.

- Ciebie również –posłała mu uśmiech.

- Wyszły jakieś fajne? – zapytał wskazując głową na aparat.

- A zobacz sam – odchyliła sprzęt i włączyła galerię.

- Całkiem nieźle sobie radzisz – uśmiechnął się spoglądając na zdjęcia.

Za plecami usłyszeli dziewczęcy chichot.

- Myślałam, że to zamknięty trening – powiedziała Joanna patrząc na kilka dziewczyn w wieku około osiemnastu lat.

- To fanklub Schlierenzauera. Czasem uda im się wejść – Manuel przerzucił narty na drugi bok. – Jak któraś ma szczęście to i czasem jakieś afterparty jej się trafi. Jeśli wiesz o czym mówię – Poppi wykonał dziwny ruch brwiami.

- Dobrze wiedzieć – powiedziała do pleców chłopaka, który szedł w kierunku szatni.

Miało ich skakać tylko czterech, więc Joanna wiedziała, że został już tylko Schlieri. Jego sylwetka w locie zapierała dech w piersiach. Gdy wylądował z równie widowiskowym telemarkiem jak Hayboeck, rozległa się burza oklasków. Nie musiała się nawet odwracać by wiedzieć skąd pochodzą. Gdy Gregor do niej podjeżdżał, usłyszała tylko ochroniarzy, którzy wypraszali fanki z obiektu.

- I jak? Udało ci się zrobić jakieś zdjęcia? – zapytał odpinając narty.

- Tak. Myślę, że kilka jest naprawdę dobrych – uśmiechnęła się.

- To super. Ja idę do chłopaków do szatni. Czeka nas jeszcze krótka rozmowa z trenerem i już jestem z powrotem – powiedział i oddalił się w tym samym kierunku co wcześnie inni członkowie austriackiego teamu.

Joanna zrobiła jeszcze kilka zdjęć obiektu i poszła w kierunku szatni. Usiadła na ławce przed budynkiem i przeglądała zdjęcia. Nie mogła się jednak skupić, bo przez jej głowę przelatywały tysiące myśli. Mimo, że przeżyła najlepszą noc swojego życia, wiedziała że popełniła błąd. Nie powinna była ulegać urokowi chłopaka. Obserwując jego dzisiejsze zachowanie próbowała rozgryźć co on o tym wszystkim myśli. Z jednej strony miała nadzieję, że dla niego to może być początek jakiejś fajnej relacji między nimi. Z drugiej zaś, po tym co usłyszała od Poppingera, nie miała ochoty nic z nim zaczynać.

- Cholera – zaklęła pod nosem chowając aparat do torby. – W coś ty się znów wpakowała dziewczyno.

Joanna wstała nie mogąc już dłużej usiedzieć krążyła w kółko po niewielkim placyku.

- Już jestem – odwróciła się gdy usłyszała za plecami znajomy głos.

- Gregor, musimy porozmawiać – dziewczyna spojrzała na niego z pełną powagą.

***

 Jak obiecałam, tak i jest. Nie za bardzo jestem z niego zadowolona. Przez ten wypadek Schlieri'ego nie mogłam się skupić.

I teraz pytanie do was. Kofler czy Hayboeck?

KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ <3