8. Przyjaciele.

- Teraz? – nie musiał nawet pytać o czym chce porozmawiać jakoś od razu wiedział, że temat zejdzie na to co stało się wczoraj wieczorem.

- Tak, teraz – zagryzała wargę ze zdenerwowania.

- Dobrze. Chodźmy tam – wskazał na ławkę na drugim końcu placyku. Dziewczyna miała wrażenie, że szli w ciszy całą wieczność. Postawiła torbę z aparatem obok ławki i przyglądała się przez chwilę jak reszta drużyny wychodzi z szatni i posyłając im wymowne uśmiechy skierowali się do wyjścia z obiektu.

- Gregor… - zaczęła nie wiedząc co ma dalej powiedzieć, wzięła więc głęboki oddech by przypomnieć sobie całą przemowę, którą tak dokładnie sobie ułożyła kręcąc się po placyku.

- Wiem, co chcesz powiedzieć – wtrącił nagle nawet na nią nie patrząc.

- Co takiego niby? – zapytała wyzywająco. Może nieco za bardzo.

- Że żałujesz tego co między nami zaszło – wydusił z siebie bawiąc się paskiem swojej torby treningowej, która niedbale leżała pod jego nogami.

- Nie. Nie żałuję tego – spojrzała na chłopaka próbując odczytać jakiekolwiek emocje. Gdy tylko dotarły do niego jej słowa, podniósł głowę.

- Nie żałujesz? – twarz Gregora nieco się rozpromieniła.

- Nie- odpowiedziała wpatrując się w dołeczki na jego policzkach. Miała ochotę go pocałować. - Jednak uważam, że to był błąd – dodała szybko czując jak jej serce przyspiesza a krew pulsuje w głowie.

- Błąd? Nie bardzo rozumiem. Źle ci było? – zapytał zdezorientowany po tym co usłyszał.

- Nie. Ty nic nie rozumiesz – przewróciła oczami. – To był najlepszy seks w moim życiu. Już dawno nie było mi z nikim tak dobrze – uśmiechnęła się na samo wspomnienie.

- Więc o co ci chodzi? – teraz to już kompletnie nie wiedział co jej siedzi w głowie pod tymi czarnymi włosami.

- O to, że nie przypisujmy temu więcej niż to naprawdę znaczyło. Trochę alkoholu, mała sprzeczka podnosząca ciśnienie i bum, dwójka przyjaciół wylądowała w łóżku. Całkiem popularna na świecie historia. Fajnie by było, gdyby jednak zostało to jednorazową akcją bez szansy na powtórkę. Szkoda psuć naszą znajomość. Przyjaźń i seks? To nigdy nie kończy się dobrze – powiedziała na jednym wydechu. Spojrzała na Gregora wyczekując jakiejś reakcji z jego strony, ale milczał. Szczerze mówiąc nie spodziewała się po nim takiej bierności podczas tej nie łatwej rozmowy.

- Rozumiem – odezwał się po dłuższej chwili wpatrując się w swoje narty wciąż oparte o ścianę szatni. – Przyjaciele?

Joanna miała ochotę wstać i biegać w kółko wydzierając się w niebogłosy. W jej głowie toczyła się istna walka. Z jednej strony chciała go pocałować, a następnie kochać się z nim przez kilka następnych godzin. Nie chciała by ta akcja stała się jednorazowym wyskokiem. Chciała ją powtarzać codziennie. Jednak drugi głos w jej głowie krzyczał, że prędzej czy później by się w nim zakochała i złamałby jej serce z jakąś fanką na afterparty. Przecież to był słynny Gregor Schlierenzauer. Byłaby tylko jedną z wielu. Poza tym za kilka dni musiała wracać do Polski. Po co wszystko komplikować? Niech zostanie jak jest. Z resztą odniosła wrażenie, że chłopak potraktował tą noc jak jedną z wielu w swoim życiu. Bez szału.

- Przyjaciele – kiwnęła głową.

- Pokaż zdjęcia – powiedział nagle jakby cała wcześniejsza rozmowa nie miała miejsca, co utwierdziło ją tylko w przekonaniu, że ich odbyty stosunek nie miał dla niego żadnego szczególnego znaczenia. – Jestem ciekaw co tam wyczarowałaś.

- Nic specjalnego – sięgnęła po aparat zupełnie zbita z tropu i podała Gregorowi.

- Co my tu mamy – chłopak zaczął oglądać dzieła Joanny. – Rany, one są świetne.

- Dzięki – dziewczyna zarumieniła się. – Już ponad dwa miesiące nie miałam aparatu w rękach. Od kiedy wyleciałam z pracy jakoś nie było okazji.

- Czym się w ogóle zajmowałaś? – zapytał Schlierenzauer patrząc na fotografię samego siebie w locie.

- Prowadziłam kampanie reklamowe marek i firm na portalach społecznościowych – odpowiedziała zaglądając mu przez ramię. Miał rację, te zdjęcia nie były takie złe.

- Prześlę je chłopakom – uśmiechnął się oddając dziewczynie aparat.

- Mógłbyś mi też? Chciałabym mieć jakąś pamiątkę po was, gdy wrócę do Polski – schowała sprzęt do torby. Gdy podniosła głowę ujrzała twarz Schlierenzauera. Już się nie uśmiechał.

- Więc idziesz ze mną do łóżka, mówisz, że to najlepszy seks twojego życia, potem proponujesz  przyjaźń twierdząc, że to był błąd a teraz oznajmiasz, że jednak wracasz do Polski – spojrzał na nią z wyrzutem. – Co wy macie nie tak z tymi głowami baby?

- Nie mam wyjścia. Kończą mi się oszczędności, a pracy nie mogę tu znaleźć. Na dodatek wraca ciotka, więc i tak musiałabym się wynieść od babci – próbowała wytłumaczyć.

- Możesz zamieszkać u mnie, przecież mam dużo miejsca – powiedział jakby takie rozwiązanie było zupełnie oczywiste i zastanawiał się jak mogła na to nie wpaść.

- A potem co? Ślub, dzieci i żyli długo i szczęśliwie? – zaśmiała się. – Och daj spokój, widać tak miało być. Cieszę się, że chociaż was poznałam. Będę miała super wspomnienia do końca życia.

- Nie miałem na myśli tego. Chodziło mi bardziej o to, żebyś miała więcej czasu. Pomógłbym Ci znaleźć jakąś pracę, a jakbyś stanęła na nogach to znalazłabyś jakiś swój kąt. Tak chyba w końcu robią przyjaciele, prawda? – powiedział z nieukrywaną ironią.

- Masz rację, ale biorąc pod uwagę wczorajszą, hm… sytuację, zamieszkanie pod jednym dachem to nie byłby dobry pomysł – odpowiedziała puszczając jego ton mimo uszu i zastanawiając się kogo próbowała przekonać, jego czy siebie.

- Nie odpuścisz, co? – spojrzał na nią zrezygnowany.

- Nie sądzę – uśmiechnęła się i wstała biorąc torbę z aparatem. Cieszyła się, że atmosfera między nimi się rozluźniła.

- Ja też nie – powiedział gdy była już na tyle daleko, że nie mogła tego usłyszeć.

Gdy tylko Gregor ją zobaczył wychodząc z szatni wiedział, że coś jest na rzeczy. Dlatego nie bardzo zaskoczyło go, że Joanna chce pogadać o minionej nocy. Natomiast to, co mu powiedziała było dla niego już sporym zaskoczeniem. Po jej porannym zachowaniu miał nadzieję, że coś się rozwinie. Bardzo ją polubił przez ten czas i świetnie się czuł w jej towarzystwie. Nie chciał by pakowali się od razu w coś poważnego, ale z chęcią przeniósłby tą znajomość poza ramy przyjaźni. Bez zobowiązań. Przynajmniej na razie. Gdy zrozumiał, że Joanna nie bardzo miała na to ochotę, postanowił się nie wychylać i zgodzić się z nią. Do czasu. W głębi duszy był przekonany, że nie była z nim do końca szczera podczas tej rozmowy. Nie zamierzał jej odpuścić.
- Idziesz?- zawołała.

*

Dwa dni później Joanna siedziała w ogrodzie i starała się zapamiętać jak najwięcej szczegółów niesamowitych widoków Alp wdychając rześkie górskie powietrze. Nagle poczuła jak coś wibruje jej w kieszeni.

- Cześć Gregor – przywitała się.

- Lepiej usiądź – usłyszała jego zadowolony głos w słuchawce.

- Siedzę.

- Mam dla ciebie świetne wieści.

- Już się boję.

- Znalazłem ci pracę…

***

 Jestem mega niezadowolona z tego rozdziału. Jest za krótki. Bardzo go wymęczyłam. W następnych się trochę zadzieje, więc siłą rzeczy będą o wiele dłuższe. Jak się domyślacie, Joanna rozpocznie nową pracę, która sprawi jej wiele radości. Z resztą nie tylko jej :) Już niedługo powrócą co niektórzy, ale pojawią się też nowi! ;)

Piszcie co myślicie o naszych "gołąbkach".