11. Nie bój się mała.

- Gregor! – krzyknęła gdy znalazła się już na dole. Jej usta drżały próbując wydać z siebie jeszcze jakieś słowa, ale wydostały się z nich tylko jakieś nieme jęki. Chciała pobiec do niego. Obudzić go, przytulić. Sprawdzić czy wszystko w porządku, ale ktoś złapał ją za rękę.

- Daj im działać – usłyszała za sobą głos Michaela, który zdawał się być wystraszony całą tą sytuacją, jednak starał się tego nie okazywać.

- On się nie rusza! – odwróciła się do niego cała zapłakana. – On praktycznie stamtąd spadł – wskazała trzęsącą się ręką na rozbieg. – Turlał się jak marionetka, której ktoś odciął sznurki.

- Wszystko będzie dobrze – próbował ją pocieszyć. – To pewnie nic poważnego.

- A jeśli coś mu się stało. A jeśli on… ? – nie chciało jej to przejść przez gardło.

Wtuliła się w Hayboecka.

- Nawet tak nie myśl. Pewnie tylko się poobijał i stracił przytomność – objął ją ramieniem nieco zaskoczony jej zachowaniem. Jednak nie chciał się w to zagłębiać. Teraz nie był na to odpowiedni moment.

- Schlierenzauer! Nawet się nie waż! – odwróciła się i złapała Gregora na chwilę za rękę gdy mijali ich medycy. Kilka sekund później patrzyła przez łzy jak karetka odjeżdża.

- Poczekaj tu chwilę – usłyszała i poczuła jak Hayboeck ją puścił. – Zaraz do ciebie wrócę.

Na co miała czekać? Po co? Stała w miejscu i nie mogła się ruszyć. Chciała pobiec za ambulansem, ale jej nogi wydawały się być z ołowiu. Mijali ją ludzie rozmawiający o czymś niespokojnym tonem, ale nikogo nie widziała ani nie rozumiała. Miała wrażenie, że czas się zatrzymał.  Nie miała pojęcia jak długo tam stała. Zaczęła się trząść. Nawet się nie zastanawiała czy to z zimna czy ze strachu o Gregora. Po głowie krążyła jej tylko jedna myśl. Na tyle upierdliwa, że nie mogła się jej pozbyć. A jeśli on…?

- Daj kluczyki – Michael wrócił. Odwróciła się do niego i spojrzała na jego wyciągniętą rękę.

- Po co ci moje kluczyki? – zapytała nieprzytomnie widząc jedynie rozmazany kształt jego dłoni gdy kładła na niej zawartość swojej kieszeni.

- Zawiozę cię do domu – to zdanie odbijało się po jej głowie kilka sekund zanim zrozumiała jego znaczenie. Wyjął z jej ręki aparat, który wciąż ściskała i objął ramieniem prowadząc w stronę wyjścia z obiektu.

- Nie! Zawieź mnie do szpitala – zatrzymała się nagle.

- I tak nam nic nie powiedzą. Poczekajmy w domu na wieści od sztabu – w jego głosie dało się wyczuć rozdrażnienie.

- Nie. Ty nic nie rozumiesz. Ja MUSZĘ tam być . MUSZĘ! – spojrzała na niego z wyrzutem. Jakby to, że mają być teraz w szpitalu było oczywistą oczywistością.

- No dobrze – powiedział zrezygnowany i ruszyli do auta Joanny.

Po kilkunastu minutach jazdy w zupełnej ciszy Michael zatrzymał samochód na szpitalnym parkingu. Gdy wysiedli dziewczyna rozglądała się przez chwilę nie bardzo wiedząc, w którą stronę się udać. W jej głowie przeraźliwie krzyczała pustka. Hayboeck podszedł do niej i złapał ją za rękę. Tym gestem wydawał się wysyłać jej całe wsparcie, jakąś dziwną energię, która działała na nią kojąco. Niczym łzy feniksa na rany w jednej z książek, które kiedyś czytała. Uspokoiła się na tyle, że udało jej się powstrzymać łzy. Przynajmniej na jakiś czas.

- Chodź – powiedział i ruszył w stronę szklanych rozsuwanych drzwi. Skierowali się w stronę wind.

- Michi, boję się – odezwała się cicho Joanna, gdy drzwi się zamknęły i ruszyli w górę.

- Nie bój się mała. Na pewno nic mu poważnego się nie stało – próbował ją uspokoić mocniej ściskając jej dłoń, którą wciąż trzymał.

- Nie widziałeś jak spadł. To wyglądało okropnie. Po takim upadku nie można wyjść cało – spuściła głowę próbując zahamować łzy pchające się jej ponownie do oczu.

- Hej – uniósł lekko jej podbródek. – Spójrz na mnie.

Dziewczyna podniosła niepewnie głowę i spojrzała na twarz Michaela, na której malował się uśmiech pełen otuchy.

- Gregor to mocny zawodnik. Cokolwiek by się nie działo to zawsze spada na cztery łapy. Choć może teraz spadł na tyłek – kąciki ust Joanny powędrowały delikatnie do góry na to ostatnie zdanie Hayboecka. – A takie upadki zazwyczaj wyglądają groźniej niż są naprawdę.

- Dziękuję. Dziękuję, że mnie tu przywiozłeś. Dziękuję, że jesteś – wtuliła się w niego. – Gdyby nie ty to pewnie dalej bym stała na skoczni jak słup soli.

- Nie ma sprawy. Choć dalej uważam, że powinienem był zawieźć cię do domu – powiedział zaskoczony jej bliskością. Gdy przytuliła go po raz pierwszy jeszcze na skoczni wiedział, że to wszystko przez ten nadmiar emocji po wypadku Gregora i nawet pewnie nie była świadoma tego co robi. Teraz jednak wydawała się taka spokojna i obecna. Zdziwił go ten gest bo odniósł wrażenie, że Joanna trzyma go na dystans. Dziewczyna podniosła głowę i spojrzała Hayboeckowi w oczy. Chciała mu coś powiedzieć, ale jego usta były tak blisko. Nagle wszystkie słowa, które układała w głowie się gdzieś ulotniły. Został tylko jeden mały głosik, który powtarzał w kółko: Pocałuj go. Zbliżyła się na zaledwie kilka centymetrów. Gdy winda się zatrzymała dziewczyna odsunęła się jak oparzona od Michaela, jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego co robi. Wciąż jednak nie puszczała jego dłoni bojąc się, że jeśli to zrobi to pochłonie ją jakaś czarna dziura rozpaczy. Blondyn sam nie wiedział co przed chwilą się stało. Czy działo się to naprawdę, czy tylko mu się przewidziało.

- Skąd wiesz gdzie iść? – zapytała Joanna, gdy szli korytarzem.

- Bo zazwyczaj właśnie tam któryś z nas ląduje, kiedy się rozbijemy na skoczni. Widzisz, sztab już jest – wskazał na trzech mężczyzn w wieku około czterdziestu lat stojących przy oknie.

- Michael, co ty tu robisz? – zapytał jeden z nich wychodząc parze naprzeciw.

- Przywiozłem małą panikarę – uśmiechnął się i wskazał głową na brunetkę.

- Fanki do szpitala przywozisz? – mężczyzna przybrał nieco groźną minę.

- Spokojnie. To przyjaciółka Gregora i nasza nowa specjalistka od kampanii dla sponsorów. Pozwól, że przedstawię. Joanna Splitt –wyjaśnił sytuację Hayboeck.

- Przepraszam najmocniej. Martin Wagner – wyciągnął dłoń do dziewczyny, którą ta uścisnęła. – Myślałem, że Michael znów wpadł na jakiś durny pomysł.

- Nic nie szkodzi – odezwała się nieśmiało. – Czy wiadomo już co z Gregorem?

- Na szczęście nic poważnego. Żadnych złamań czy zerwań. Jednak dość mocno się poobijał. Ma też lekkie wstrząśnienie mózgu. Jak się obudzi to mogą wystąpić krótkotrwałe problemy z pamięcią – powiedział mężczyzna z wyraźną ulgą w głosie.

- Widzisz, mówiłem, że tak będzie – uśmiechnął się do Joanny Michael.

- No ale ma wstrząśnienie mózgu i się poobijał – brunetka nie odpuszczała.

- Zobaczysz, że za tydzień znów będzie gadał o skakaniu – zaśmiał się widząc jej wciąż przerażoną minę. – Można go zobaczyć? – zwrócił się do Martina.

- Jasne, ale dalej jest nieprzytomny – mężczyzna wskazał na pokój na końcu korytarza.

- Idź. Poczekam tu na Ciebie – powiedział do Joanny i puścił jej dłoń.

Dziewczyna skinęła tylko głową i nieśmiałym krokiem ruszyła w kierunku końca korytarza. Mimo, że było to zaledwie kilkanaście metrów miała wrażenie, że idzie całą wieczność. Drzwi były lekko uchylone. Delikatnie je popchnęła i weszła do białego pokoju z wielkim oknem, przez które wpadały jasne smugi zachodzącego słońca. Gregor leżał na łóżku podłączony do różnych dziwnych urządzeń. Joanna podeszła bliżej siadając na krześle przy łóżku.

- Nieźle mnie wystraszyłeś Schlierenzauer – powiedziała uśmiechając się lekko do nieprzytomnego przyjaciela. – Nie waż się tego więcej robić jeśli nie chcesz żebym zeszła na zawał. Nawet nie masz pojęcia jak się martwiłam. Myślałam, że nie żyjesz – z jej oczu popłynęły łzy, które szybko starła z twarzy.

Dopiero teraz miejsce pustki w jej głowie zaczęły zajmować myśli. O tym co stało się na skoczni. Jak bardzo się o niego bała. Jak bardzo bała się, że go straci. Czuła w sobie cały kalejdoskop uczuć, których nie potrafiła ani od siebie oddzielić, ani nazwać. Siedziały tam jak poplątane lampki świąteczne, które tylko śmieją się z ciebie, kiedy męczysz się by je rozplątać. Chwyciła delikatnie jego dłoń.

- Chyba bym umarła, gdyby ci się coś stało – wyszeptała patrząc na jego posiniaczone przedramię. Dopiero teraz zauważyła kilka fioletowo-sinych plam na jego ręce i barku. Zapewne o wiele więcej kryło się pod kołdrą, którą był okryty. Oparła czoło o jego dłoń, którą wciąż trzymała. Zamknęła oczy przed którymi jakby automatycznie pojawiła się sytuacja z windy. Dotarło do niej, że gdyby drzwi się wtedy nie otworzyły to pocałowałaby Michaela. Ale dlaczego? Nie miała bladego pojęcia.

- Może to te emocje ? – powiedziała szeptem sama do siebie. – Gregor zafundował ci dziś istny rollercoaster. Na mózg ci już padło dziewczyno. Twój przyjaciel leży nieprzytomny w szpitalu, a ty chcesz się całować z jego kumplem z drużyny w windzie. No po prostu brawo.

Joanna usłyszała zbliżające się kroki na korytarzu. Podniosła głowę i puściła rękę Gregora. W drzwiach pojawił się Hayboeck.

- Zaraz kończy się czas odwiedzin. Jedziemy do domu? – zapytał posyłając jej delikatny uśmiech.

- Chciałabym tu zostać – odpowiedziała nieśmiało.

- Joanna, lekarz powiedział, że Schlieri nie wybudzi się wcześniej niż rano – w jego głosie dało się słyszeć rezygnację. Chyba wiedział, że i tak jej nie przekona.

- Więc zostanę tu na noc jeśli to możliwe. Możesz wrócić moim autem – przeniosła wzrok na Gregora.

- Dobrze. Powiem pielęgniarkom. Nigdy nie robiły żadnych problemów. Przyjadę po ciebie rano i nie odpuszczę – podszedł do niej i pochylił się by pocałować ją w policzek na pożegnanie.

- Dzięki. Do zobaczenia jutro – odwzajemniła uśmiech.

Gdy odgłos kroków na korytarzu ucichł znów oparła czoło o dłoń Gregora i zamknęła oczy. Tym razem zobaczyła drzewo w ogrodzie babci. Siedziała pod nim z Gregorem i grali w kółko i krzyżyk patykiem na piasku.

- Oszukujesz! – krzyknął zdenerwowany chłopiec.

- Nie prawda! – oburzyła się dziewczynka.

- Oszukujesz! To nie jest normalne, że ciągle wygrywasz – skrzyżował ręce na klatce piersiowej.

- Nie moja wina, że ty nie umiesz – brunetka wytknęła mu język.

- Umiem! To może teraz się pościgajmy? W tym nie da się oszukiwać – popatrzył na nią rzucając jej wyzwanie.

- Może naucz się przegrywać, a nie wszystkich oskarżasz o oszukiwanie, gdy nie jesteś w czymś najlepszy? – teraz dziewczynka skrzyżowała ręce obrażona.

- Jesteś na mnie zła? – jakby teraz do niego dotarło to co mówił.

- Tak – rzuciła ze złością.

- Przepraszam – chłopiec opuścił ręce wzdłuż tułowia.

Nagle Joanna poczuła jakiś ruch w dłoni. Otworzyła oczy. Słońce zdążyło wzejść może nawet i godzinę temu. Uniosła głowę i spojrzała na łóżko, na którym leżał Gregor. Miał otwarte oczy.

- Gregor! Obudziłeś się – ucieszyła się dziewczyna. – Jak się czujesz?

Posłała mu szeroki uśmiech, ale na twarzy jej przyjaciela malowało się zaskoczenie i zdziwienie.

- Kim jesteś? – zapytał patrząc na nią zagubionym wzrokiem.

***

Guten Abend! 

Trochę z małym opóźnieniem, ale jestem. Trochę się znów pomieszało :D Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Szykuję też dla Was małą niespodziankę, ale o niej w następnej notce, która pojawi się za ok. 3 dni.

Dziękuję za wszystkie komentarze, które dają mi kopa w chwilach zwątpienia :* 

KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ <3

 

HAPPY VALENTINE'S DAY :*